Jak pisaliśmy w poprzednim poście, La Palma przez te 2 tygodnie zamienia się w plan filmowy Netflixowego “Wiedźmina”. I choć wszystkie osoby zaangażowane w pracę przy filmie musiały podpisać cyrograf niejawności, jeden z naszych lapalmowych fanów, który nic nie podpisywał, miał okazję zbliżyć się do wiedźminowego ambarasu z aparatem. Widać tu już coś konkretnego!
(więcej…)
Wczoraj na La Palmie rozpoczęła się produkcja „Wiedźmina” dla internetowej platformy telewizyjnej Netflix. Na La Palmę przyleciał prywatny odrzutowiec z głównym aktorem (w roli Wiedźmina Henry Cavill, który zagrał m.in. w filmach Batman vs Superman czy Mission: Impossible – Fallout), a wczoraj w nocy dopłynął specjalnie wyczarterowany prom z Gran Canarii, gdzie blisko 300 specjalistów pracowało przez ostatnie 3 tygodnie nad ekranizacją powieści Sapkowskiego.
Zimowy sezon na Kanarach ma swoje smaczki: nie tylko zaznamy plaży i słońca, ale także możemy skorzystać z “zimowych” uroków klimatu: pójść na grzyby, pozbierać w lesie orzechy włoskie i wszechobecne jadalne kasztany. Niedocenione owoce kasztana gdzieniegdzie konsumowane są jako ambrozja – np. w formie trudnego do wykonania, kandyzowanego marrón glacé, ale na La Palmie najczęściej praży się je na grillach i chrupie przy akompaniamencie wina.
No dobra, nazbieramy tych kasztanów, a co potem z nimi?
Udostępniliśmy nowy, wyczerpujący opis wachlarza opcji rowerowych na La Palmie. I choć wyspa La Palma jest trudnym miejscem na rower dla osób mniej doświadczonych, to jednak, jak na wyspę-kontynent przystało, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Obszerny wpis napisał dla serwisu fan i doświadczony rowerowy fachman Marek. Opis został dodany Więcej…
Prawdziwy, kanaryjski gulasz wołowy carne compuesta znajdziemy w kartach dań także pod nazwą guiso de carne i estofado de carne. W górskich, chłodnych częściach La Palmy królują sycące, ciepłe i gęste gulasze i zupy. Cudowne gotowanie oraz fotografowanie potrawy odbyło się w wybornym, fachowym towarzystwie Fotokulinarnie.pl!
(więcej…)
Na Kanarach nie ma ucieczki od zielonego mojo (czyt. “moho”). Prędzej czy później dostaniesz przed nos talerz, ziemniaki i miseczki z czymś zielonym i czerwonym. Mocny, kolendrowy sos mojo verde podaje się jako dodatek do smażonego sera, ziemniaków papas arrugadas i do ryb, ale także do mięs lub po prostu chleba. Prosty przepis, który bez problemu można zrobić w Polsce!
(więcej…)
Arepas to tradycyjne wenezuelskie śniadanie. Ponieważ na Kanarach nie brak emigrantów z Wenezueli (sprzed pokoleń), narodowości te są kulturowo i kulinarnie zbratane. Sycące bułki kukurydziane arepas można zjeść w tzw. areperas. Na Kanarach arepas serwuje się nie tylko jako śniadanie, ale jako posiłek zapełniający żołądek o dowolnej porze dnia. Nadzienia mogą być różne, od mięsnych, przez wegetariańskie do słodkich. Poniższa receptura jest przepisem na arepa reina, czyli na kukurydzianą bułkę z kurczakiem, majonezem i awokado.
Może się to objawiać uporczywymi snami, chronicznymi napadami tęsknoty i melancholii, a także nagłymi, nieregularnymi przypływami endorfin, czasami mylonymi z charakterystycznymi dla menopauzy falami gorąca. Pośród rzadziej spotykanych symptomów wyróżnia się nieuzasadnione zainteresowanie migracjami ludów afrykańskich i sztuką naskalną, osłabienie mięśni spowodowane nadmiarem potasu od kompulsywnej konsumpcji bananów, szukanie analogii tam, gdzie ich nie ma, wzrost tolerancji na muzykę latynoską oraz kamienie żółciowe z lawy.
Lekarze spierają się nadal, czy tworzenie zdań potrójnie podrzędnie złożonych jest chorobą stricte palmeryjską czy też genetyczną.
Palmeryjka
Tak, jak w dzikich częściach wyspy zwierzęta nie nauczyły się bać człowieka, tak Palmeryjczycy nie boją się kontaktu wzrokowego. Na początku jest dziwnie, bo nasze europejskie uciekanie, skrępowanie, sięganie po telefon i wyuczone niewchodzenie nikomu w drogę (bo jeszcze można dostać wp***) głęboko zakodowały w naszym DNA błyskawiczną reakcję ucieczkową wobec krzyżujących się linii wzroku pomiędzy źrenicami dwóch nieznających się osobników. Tymczasem na La Palmie patrzenie w oczy mijanego z naprzeciwka przechodnia jest absolutnie normalne, a na dodatek zobowiązujące do powiedzenia „dzień dobry”. Co prawda lokalsi nie zawsze witają się z turystami – także dlatego, że turyści nie mówią „dzień dobry” im – ale w większości przypadków jednak tak jest i już po paru dniach przestaniemy się bać patrzeć obcym braciom i siostrom prosto w oczy. Tym sposobem La Palma pozwala stać się ponownie dzieckiem gapiącym się w obcego oczami-talerzami – zanim mama nauczyła, że tak nie wypada. To zjawisko jest także dowodem na przyjazne nastawienie ludzi do siebie. (więcej…)
Moja lapalmania jest fajna, bo jest niszowa. Lubię niszowość, nietypowość, rzeczy na uboczu, ścieżki mało uczęszczane, uliczki boczne, dobre piosenki z trzystoma wyświetleniami na Youtube. Do tego to całkiem wygodne i ego łechcące, bo jak się zna na czymś mało znanym, to się nie ma konkurencji i od razu jest się w danej materii ekspertem. Moja kariera komiksowa jest dużo trudniejsza, bo komiksiarzy, ich znawców i ich “znawców” jest dużo, a lapalmaniaków nie.
Okazuje się jednak, że ktoś mnie przebił. Bo Paweł zna się na… ptakach La Palmy. To nisza w niszy, drugi poziom zaniszowania – metanisza. Po przeczytaniu wiedzieć będziecie rzeczy, o których wie 0,0008% promila setnego dziesiętnego kawałeczka ludzi, którzy nie dość, że a) mają komputer, to jeszcze b) rozumieją język Polski i c) lubią La Palmę. Witaj w gronie elit.
Oddajemy głos Pawłowi. (więcej…)